|
|
Geschreven door: Femke Wetzer- van Gils
Als klein meisje had ze al een voorliefde voor Franse liedjes. Ze studeerde Spaans en woonde een korte tijd in Madrid. Taal is zeg maar echt haar ding. Nu is Mirjam Horsten al geruime tijd docent Inburgering en Nederlands als tweede taal bij Stavoor Eindhoven. Stavoor is geen reguliere onderwijsorganisatie, maar een commerciële. Hoewel we er het over eens zijn dat dit eigenlijk gek is. Inburgering is bij wet geregeld en behoort tot het reguliere onderwijs. Want de taal leren hoort bij de basis! Toch is Stavoor een school. Een school waar de studenten, cursisten genoemd worden. Maar waar keihard studeren om ‘erbij te horen’ in onze samenleving misschien wel belangrijker is, dan al het andere. Dat is ook precies waar Mirjam zoveel voldoening uit haalt. “Toen ik in Madrid woonde, was ik een tijdelijke ‘inwoner’ die werk zocht. Ik sprak de taal behoorlijk goed. En toch was het enorm lastig om te integreren en mijn weg te vinden. Die ervaring maakt dat ik nog meer respect heb voor de vluchtelingen met wie wij werken. Deze mensen hebben anders dan mijn ervaring, geen keuze gehad. Het zijn jongvolwassenen of volwassenen die hier volledig opnieuw moeten beginnen. Ik realiseer mij vaak hoe bijzonder het is dat ik met deze doelgroep mag werken. We leren mensen de taal, maar ook de normen en waarden in Nederland. Ik geef aan verschillende groepen mensen les. Van analfabeten tot hoogopgeleiden. Mensen die ons schrift nog moeten leren en mensen die een klein ‘talig’ duwtje in de rug nodig hebben. Ik zie Nederland door de ogen van andere mensen en ik bedenk mij vaak, wat kan ík er vandaag van leren. En wat kan ik nu in verbinding met de maatschappij voor hen betekenen.” Collega Cindy: “Werkgeluk is voor mij de vreugde die de cursist voelt als ‘het kwartje valt’. Waarbij iets lukt waarvan ze dachten, dat ze het nooit zouden halen. De trots die ze dan voelen, voel ik met hen mee.” Collega Rita: “ Als een cursist ‘het lezen’ ontdekt en ziet dat deze letters ook daadwerkelijk iets betekenen. Dat is al bijzonder bij kinderen, maar bij volwassenen is dat extra speciaal. Deze cursisten blijven vaak langer bij Stavoor. Ze vertellen dan op een later tijdstip vaak over hun eerste momenten bij mij in de klas. De veiligheid om te leren is iets wat vaak terug komt. Dat is echt heel mooi!” Voldoening krijgen door het les geven aan studenten, leerlingen of in dit geval cursisten is voor veel docenten en leerkrachten een werkgelukfactor. Maar volgens Mirjam speelt er hier nog iets anders. En dat is verbondenheid. “De sfeer bij Stavoor is gemoedelijk. Collega`s kennen elkaar uit het veld, van jaren terug soms. Er is écht tijd om les te geven en voor te bereiden. Vergaderen en rapporteren doen ze minimaal, maar wel regelmatig en goed. Goede mensen nemen administratie en intakes uit handen. Er heerst een no-nonsens cultuur over wat moet en wat nodig is. Dat maakt dat alle tijd gaat naar de cursist. Naar zijn of haar welbevinden. Naar de veilige sfeer. Naar een ons- kent- ons- mentaliteit. Cursisten delen soms hun grootste zorgen, hun angsten en hun wensen voor de toekomst. Onlangs ging het “NLAlert- alarm” af. Dan gaat de les daar natuurlijk over. Cursisten schrikken daar enorm van. Dan is het even heel serieus. Maar we maken ook regelmatig grapjes over gekke uitspraken of regeltjes in het Nederlands. Humor is heel belangrijk, anders kun je dit werk niet doen.” Er heerst vertrouwen onderling en er is veel ruimte om autonoom te zijn in de aanpak van de lessen. Mirjam: “Ontwikkelen doen we soms samen en soms kiezen we voor ons eigen pad, maar er is altijd ruimte voor. We delen de nieuwe kennis en houden elkaar op de hoogte. Samen bedenken we nieuwe manieren om mensen mee te nemen in onze gekke mooie taal. We doen het samen, voor de ander. Een taal leren en een land leren kennen, kost tijd en echte aandacht in een veilige sfeer. Zo voelde ik dat in Madrid en zo voel ik dat hier ook.
0 Reacties
|
