Geschreven door: Marion Swinkels
 
Het is het laatste jaar dat er lesgegeven wordt op het Dr. Knippenbergcollege aan de Nachtegaallaan in Helmond.
Volgend schooljaar gaan ze namelijk naar een nieuwe locatie in Helmond. Met alle wijzigingen die daarbij horen. En dat is precies iets in het straatje van Alexandra te Riele.
 Ze is docent Engels op deze scholengemeenschap voor MAVO, HAVO, VWO en denkt enthousiast mee over de aanpak en organisatie bij het vormgeven van onderwijs.

“Het steeds nieuwe dingen ontdekken, plannen bedenken, inspiratie van anderen opdoen en daarmee weer iets nieuws opzetten, is wat het onderwijs zo leuk maakt”, vertelt Alexandra:  “Het kan altijd beter of meer, met andere werkvormen of materialen. Het is divers én je moet flexibel zijn. De dag door  moet je zo veel beslissingen nemen en schakelen. Het is nooit saai”.
 
Dat is ook de reden dat Alexandra 11 jaar geleden als zij-instromer voor het onderwijs koos. Daarvoor werkte ze in het bedrijfsleven, maar een kantoorbaan werd haar al gauw te ‘voorspelbaar’ en te weinig op mensen gericht. Omdat ze in Scandinavische talen haar doctoraal  had en ze ook in het Engels vaardig was, besloot ze om een open sollicitatie naar de Helmondse school te sturen.  Daar kon ze in een fulltime baan voor de klas beginnen. “Ik stapte er blanco in en vond het gelijk leuk. Het liep lekker en ik voelde me er op mijn plek. Reden om te blijven en na een half jaar  parttime verder te gaan in combinatie met de opleiding ”,  vertelt ze.
De doelgroep sprak haar erg aan. “Aan de ene kant zijn ze nog kind maar daarnaast kunnen ze ook reageren als echte volwassenen.
De brugklassers zijn vaak nog aandoenlijk. Zoekende en trouwhartig.”  Nu geeft ze  vooral les aan de onderbouw van Havo en Vwo.
 
Alexandra  is van mening dat leerlingen volop te werken moeten hebben. Van verveling, komt vervelend gedrag en dat wil ze voorblijven. “Ik ben in de klas altijd vrolijk en de kinderen weten dat als zíj zich goed gedragen, ik leuk ben. Ik wil niet steeds corrigeren en mopperen, maar met de kinderen in gesprek gaan. Als je ze het gevoel geeft dat je het beste met ze voorhebt, dan komt het wel goed. Voor de klas staan, kan niet volgens een afvinklijstje. Het moet écht zijn. Hoe je de leerlingen benadert, moet bij je passen.”
 Met “van ver af prijzen en van dichtbij corrigeren” geeft ze aan dat ze de individuele leerling ziet en wil helpen. Oogcontact of een kleine aansporing of bemoediging, levert meer op dan ‘gemopper’ voor de hele klas.
Die interactie was in de corona-tijd lastig. Dit miste ze enorm. Toch vond de leerkracht  het een leuke uitdaging om tijdens de lockdown de lessen op een leuke manier, met verschillende tools online  aan te bieden. “ Ik verwacht en hoop dat we positieve ervaringen uit die tijd zeker meenemen voor het lesgeven nu en later."
 
“Naast de kinderen miste ik ook de verbondenheid met de collega’s. Het zijn de mensen die in je cirkel horen en die je werkplezier vergroten.  We hebben een groot team waarin ieder zijn eigen kwaliteiten kan laten zien. We dragen ons enthousiasme over op de leerlingen. Als je bedenkt dat ik nu collega’s heb, die eerder in mijn klas zaten dan is de school zeker leuk genoeg”, glimlacht Alexandra: “een mooi compliment voor ons allemaal!”

​https://drknippenbergcollege.nl/

Geschreven door: Femke Wetzer- van Gils

Ik tref Senna Ramaekers, expert - en onderzoeksdocent Pedagogiek op het Summacollege in Eindhoven, nadat we elkaar eerder troffen tijdens een opdracht voor aankomend onderwijsassistenten, hoe kan het ook anders… online.

Senna:” Ik raakte op de basisschool geïnspireerd door een drama-docent die elke week langs kwam. Ik kon mijn ei kwijt tijdens de verschillende rollen die we konden spelen. Even dacht ik dat ik actrice wilde worden…
Later toen ik ouder werd, bleek ik het vooral fijn te vinden om mij te kunnen inleven in gevoelens van anderen! Dat maakte dat ik de keuze maakte voor SPH/ Social Work, waar ik mijn eerste ervaring op deed als leerling-ondersteuner, alvorens Pedagogiek te gaan studeren.”

De opleiding voor onderwijsassistenten bevindt zich in een vrij nieuw gebouw in hartje Eindhoven. Het bruist er van studenten en hun enthousiasme. Het gebouw ligt er nu verlaten bij en de docenten doen vanuit thuis wat ze kunnen. De coronacrisis vraagt van het onderwijs een innovatieslag. Wat doet dat met je werkplezier? En maakt het eigenlijk verschil?

“Ik voel mij altijd al erg verbonden met de collega`s en de studenten. Ik kan heel erg mezelf zijn. Ik vind het ook belangrijk dat studenten zichzelf kunnen zijn
Ik ben een open boek, hart op de tong. Dat helpt, denk ik voor collega`s en studenten om ook open te zijn naar mij.
Ik voel mij echt thuis, oók nu ;). Ik ga ook gerust de wasmachine uitzetten of ik ben aan het koken, terwijl we online vergaderen. Mijn collega`s moeten daar dan erg om lachen. Ik ben af en toe een beetje een chaoot, maar mensen accepteren en weten dit van mij. Ik stel mij ook regelmatig kwetsbaar op. Ik kan gerust een potje gaan zitten huilen, als ik mij geraakt voel. Ventileren naar elkaar is in ons team oké.
De groep mensen waarmee je werkt,  zorgt ervoor dat empathisch zijn mogelijk is!
Als ik mijzelf kan zijn dan, durf ik fouten te maken, open te zijn over fouten, ik durf te leren, niet rond blijven lopen met dingen waarmee ik zit.  Dat is ook wat we studenten proberen mee te geven. Practice what you preach!
Ik ben ook heel open naar studenten. Als ik iets over mijzelf deel, dan vertel ik studenten ook waarom. Wat heb ik er van geleerd, wat kunnen zij ervan leren.
Ik geef les in sociale vaardigheden, dat is natuurlijk erg belangrijk, als je als onderwijsassistent aan het werk gaat. Wij zijn echt een rolmodel voor studenten. Ik hoop ook dat we een inspiratiebron kunnen zijn, zoals mijn drama- docent dat was voor mij. Dat doen we ook door samen te proberen het goede voorbeeld te geven!"

Jullie hebben best een groot team en ook een volle teamkamer. Hoe zorg je ervoor dat je elkaar blijft zien en contact houdt?

“We startten elke dinsdag bij ons teambord, om te zien waar we staan. We hebben in onze teamkamer een grote tafel in het midden daar kunnen we samen terecht om elkaar te ontmoeten.
Ik merk ook echt dat zelfs nieuwe mensen zich snel in ons team mengen. We sluiten altijd zelf aan bij sollicitaties. Een klein aandachtspunt is dat we echt alert moeten zijn op het feit dat iemand nog aan het inwerken is! Het voelt al zó snel goed.
Ook nu starten we dinsdag gezamenlijk, maar dan online, zodat we elkaar allemaal even zien! Dat vind ik echt belangrijk."

Collega Juliette: "Senna geeft goed weer hoe wij als team met elkaar omgaan, open en in contact met elkaar, zelfs online! Ik herken het in mezelf om te proberen een voorbeeld te zijn voor onze studenten en ze uit te dagen om zichzelf te ontwikkelen. "

​Collega Marijke: "Voor mij zijn mijn collega's een grote bepalingsfactor van mijn werkgeluk. Het gevoel onderdeel te zijn van een team. Samen met mijn collega’s kunnen delen, discussiëren, bouwen, lachen én indien nodig huilen."
 
Ja, hoe is dat nu? Opeens online docent zijn?

“Les met studenten, eventjes zonder camera bijvoorbeeld. Dat vinden ze moeilijk en ik ook. Dus snel de camera weer aan! Ze zeggen:” We missen u.” Erkenning is er dan echt.
En dan nu…. De structuur is weg, maar we ontwikkelen nieuwe mogelijkheden. Ik doe de master “leren en innoveren” en de combinatie studeren met voor mijn gevoel 24/7 beschikbaar zijn, is best pittig. Het is wennen. Maar ik zie online zoveel kansen en mogelijkheden voor de toekomst, dat geeft ook energie en dus werkplezier!”

“Je ziet andere kwaliteiten van mensen. Al die ICT-vaardigheden, dan blijkt dat voor sommige collega`s echt hun talent. We kunnen elkaar gelukkig om hulp vragen!
Dan is er nog de groepswhatsapp, waarin één van onze sportdocenten ons uitdaagt om een challenge te doen. Ook daarin zie ik filmpjes voorbij komen van collega`s waarvan ik dat niet had verwacht. Zo grappig om te zien!
Onze teamleider vindt het ook heel belangrijk dat iedereen doet waar hij of zij affiniteit mee heeft, dat is niet altijd makkelijk binnen een groot team, maar er is wel oog voor.
Dat komt nu in deze tijd nog eens extra en op hele andere vlakken naar boven. Daar moeten we met z`n allen straks echt gebruik van maken!”

“Ik geloof echt dat het welzijn in ons team hoog is. Je ziet dit ook terug in de cijfers die door studenten in enquêtes worden gegeven, als het gaat om de connectie die zij voelen met de docent! Vrijdagmiddag hebben we een borrel met Microsoft teams en een glas wijn. Dan proosten we op wat we samen hebben bereikt! ”

www.summacollege.nl



 

Door: Nelleke de Laat- Verloop

Een school die uitkijkt over de weilanden en de Dommel, een plek die al een hele mooie verbinding aangaat met zijn omgeving. Een inspirerende leeromgeving voor kinderen én leerkrachten, daar tref ik Hanneke Horvers, leerkracht groep 1 .
“Ik ben in 2004 afgestudeerd aan de PABO in Den Bosch en op de school waar ik mijn LIO-stage heb gedaan, ben ik eigenlijk blijven werken. Je eerste klas is wel iets heel speciaals, de binding die met de kinderen voor de eerste keer hebt en maakt. Daarnaast heb ik nog de opleiding Pedagogiek gedaan, fijn wat extra bagage in je rugzak en om dit mee te kunnen meenemen in het onderwijs. Vanwege werk van mijn partner zijn we verhuisd naar Son en Breugel en daar kwam toen een baan bij de Krommen Hoek voorbij en daar werk ik nu voor het tweede jaar. "

Wat zorgt er nu voor dat jij elke dag weer met een blij gevoel naar je werk toegaat?

Toen ik hier begon met werken, was er alleen een plekje vrij in de onderbouw en dat was wel echt even schakelen na eigenlijk altijd gewerkt te hebben in de midden -en bovenbouw. Echt nu in de praktijk gaan ervaren hoe dat voor mij zou zijn en of die andere manier van lesgeven bij mij zou passen. En dat deed het!
Het thematisch werken in de onderbouw is echt geweldig om mee bezig te zijn. Om de kinderen bewust mee te geven dat ze de eigenaar zijn van hun eigen leerproces.  Als leerkracht kun je de thema`s aanbieden, die ervoor zorgen dat ze heel betrokken en enthousiast raken. Hierdoor maak je een verbinding met hun belevingswereld en met hen! Het leuke aan deze manier van werken is dat het mij als leerkracht ook elke keer weer andere invalshoeken geeft en uiteindelijk bepalen de kinderen de precieze invulling ervan. Uiteindelijk bereik je je doel ook, maar dan weer op een andere manier dat je van tevoren hebt bedacht. En dat maakt het lesgeven dan ook elke dag weer anders en leer ik ook elke dag weer nieuwe dingen bij. We delen hierin echt de verantwoordelijkheid met elkaar om   samen te kijken naar de kinderen. En dat dan daarna ook weer aan te passen, echt samen vorm geven aan het lesgeven. We maken het onderwijs samen en dat is heel fijn en zinvol! En dan daarna zeker met elkaar de succeservaringen te vieren en er trots op mogen zijn.

Kinderen leren mij weer de kleine dingen te waarderen. Zij laten hun wereldje op hun pure manier zien, ze wijzen je daar wel op. Verbinding met het hier en nu, terwijl wij geneigd zijn om daar voorbij te gaan, die verwondering te blijven houden die we als maatschappij een beetje kwijt zijn. Genieten van klein geluk!

Basisschool de Krommen Hoek 
 

Geschreven door: Femke Wetzer- van Gils

Ik ben onder de indruk als ik parkeer voor het Vakcollege de Hef. Een prachtig gebouw met veel ramen blinkt mij tegemoet.
Binnen staat ‘De Hef’, een bekende brug in Rotterdam. Een brug naar de toekomst! Ik tref Ilham op de 1ste verdieping in haar klas.
“In 2017 stapte ik over naar het Vakcollege vanuit het basisonderwijs, waar ik vanaf 2001 heb gewerkt. Ik gaf al een aantal jaren les aan de bovenbouwgroepen en maakte verschillende veranderingen door waaronder die naar ‘O4NT (onderwijs voor nieuwe tijd). Dat was een hectische periode. Veel veranderingen werden in een korte tijd doorgevoerd. Doelgericht werken, onderwijs op maat, traditionele jaargroepen werden stamgroepen en lessen werden workshops waar kinderen zich voor konden inschrijven. Dit maakte mijn werk uitdagend, maar de werkdruk was hoog. Ik was vooral bezig met de inhoud en niet zozeer meer met de leerlingen.
Tijdens mijn werk in groep 8 had ik regelmatig contact met middelbare scholen en daardoor raakte ik enthousiast over het VMBO.”

Het VMBO heeft in Nederland niet altijd een goede naam. Wat maakte dat jij hier toch graag wilde werken?

Ilham:” VMBO leerlingen zijn meestal aanhankelijker dan leerlingen met een hoger niveau. Dit maakt mijn rol als docent, mentor, coach of leerlingcoördinator zinvoller. De kennis die de leerlingen op moeten doen komt voor mij niet altijd op de eerste plaats. Op de eerste plaats komt voor mij de relatie. Het gaat echt om de mens. Wat wil je leren en wat heb jij daarvoor nodig, dat is de vraag die ik aan mijn leerlingen stel. Ik heb veel geduld en ik voel me goed bij de uitdagingen die deze doelgroep soms heeft. Ik wilde meer tijd mét en vóór de leerling. En ik besloot binnen het Bestuur Openbaar Onderwijs Rotterdam de stap te wagen.
Zo kwam ik terecht op de Hef, ik  ben op het VMBO nog beter op mijn plaats dan ik dacht.
Mensen denken soms dat ik hier al jaren werk. Inmiddels werk ik sinds dit schooljaar behalve als docent ook als leerlingcoördinator, die combinatie vind ik super!
Overigens moest ik wel officieel op die functie solliciteren, dat vond ik wel een drempeltje, maar het voordeel is dat iedereen die deze functie ambieert, zo een gelijke kans krijgt om zichzelf te profileren.
De rol van leerlingcoördinator was ook echt iets dat uit het team kwam.  We merkten dat onze zorgcoördinator met de zorg voor al onze leerlingen tijd te kort had. De mentor heeft het overzicht over zijn mentorgroep als het om ontwikkeling gaat, maar miste een sparringpartner voor leerlingen die vastlopen. Daarom hebben we een leerlingcoördinator in het leven geroepen, dat is voor onze doelgroep echt nodig. Leerlingen moeten voelen dat je 100% voor ze gaat en staat. De leerlingen zijn niet altijd intrinsiek gemotiveerd en daar moet je tegen kunnen en mee om weten te gaan. De leerlingcoördinatoren gaan echt over de leerlingen die meer zorg nodig hebben, maar we richten ons op het pedagogische stuk. Zoals korte lijntjes met de ouders bij problemen, preventieve inzet bij te laat komen, warme overdracht en intakes voor nieuwe leerlingen en het coachen van collega`s binnen de afdeling.
Dat wij als team behoeftes aan mogen geven, vind ik erg prettig. Ik merk dat het MT vooral faciliteert en wij als docenten als groep professionals echt gezien worden.
Ik voel me op de Hef helemaal thuis. Iedereen mag en kan hier zichzelf zijn.
Ik heb mijn roeping weer gevonden!


www.rvcdehef.nl 

Door: Jessica van Strien
​
Ik spreek vandaag met Sandra Raasen. Ik ken Sandra al een tijdje als juf, mijn eigen kinderen zaten bij haar in de klas. Ik zag Sandra altijd als een super gemotiveerde leerkracht, die alles uit de kan haalt om kinderen optimaal te stimuleren.
Na haar besluit om naar een andere school te gaan, spreken we elkaar op de gang.

 “Tsja, ik zou hier echt niet zomaar weggaan, dit is zo’n fantastische school. We zijn als team bij het oprichten van deze school gaan kijken bij Kindcentrum Mondomijn in Helmond. Vanaf dat moment was ik verkocht. Ik heb altijd gedacht; Dáár zou ik ooit wel eens willen werken! Dus ja, toen daar een vacature vrij kwam ben ik daar meteen op ingegaan!”
Je snapt wel, voor hierwilikwerken.nu  MOEST ik daar toch wel het fijne van weten!
Mondomijn is een co-creatie vanuit opvang en onderwijs; ‘QLIQ primair onderwijs’ en ‘Wij zijn Jong’. Vanuit deze co-creatie is kindcentrum Mondomijn ontstaan.

Nadat Sandra een aantal weken gewerkt heeft bij Mondomijn, zoek ik haar op. Want hoe is het nu, zijn haar verwachtingen uitgekomen?

“Ja, het gaat heel goed met mij!” Zegt ze meteen als ik haar de vraag stel. “Ik kan hier echt mijn ei kwijt. Ik krijg veel vrijheid om mijn eigen richting te bepalen. Dat staat centraal binnen dit kindcentrum. Kinderen doen hun eigen onderzoek, ze ontdekken zelf, zo leer je het beste. Dat werkt ook zo voor mij als medewerker. Collega’s zeggen; gun jezelf een jaar om er helemaal in te komen, alles eigen te maken. Dat is prettig, ik ben echt weer opnieuw aan het leren. Ik word ook gecoacht; er is een stukje video-interactie begeleiding, niet om te beoordelen, maar om te kijken hoe ik erin sta, welk pad ik op kan gaan. Daar komen dan tips uit voor mij om aan te denken. Dat vind ik heel erg fijn, deze coaching wordt vanuit het kindcentrum geregeld. Er zijn mensen die extra opgeleid zijn om (nieuwe) collega’s te begeleiden.”

Bij Mondomijn staan medewerkers in de rij als er een vacature is. Wat maakt het werken hier nou zo anders?

“We werken intensief samen in Domijnen*. Ik ben verantwoordelijk voor het vakgebied kernconcepten. Kinderen zitten dus niet de hele dag bij dezelfde medewerker, maar zien meerdere experts op een bepaald vakgebied. Dat maakt het ook zo leuk, kinderen komen vanuit hun behoefte en eigen motivatie bij jou omdat ze bijvoorbeeld vooruit willen met hun project. Er wordt veel beeldend gewerkt, met grote werkstukken, collages en muurkranten waar informatie inzit. Zo blijft informatie ook nog eens beter hangen.
Het feit dat kinderen hier een hele grote autonomie hebben, eigen planningen maken, hun eigen route door de week heen bepalen; dát spreekt mij enorm aan! We gaan hier altijd uit van het positieve en de mogelijkheden van het kind. Er is altijd nog wel ergens een ingang te vinden, hoe klein ook, waarmee je een ander pad kan gaan bewandelen als het even niet lukt.
Afgelopen week hebben we een visieweek gehad, waarbij we met het team onze visie weer aanscherpen. Dit sloten we vrijdag af met een inspiratie-dag, waarbij ook iemand mee kwam kijken naar de inrichting van de ruimte. We hebben toen het hele Domijn weer anders ingedeeld, zodat inspirerende leerplekken voor de kinderen ontstaan.
Door het werken in Domijnen is het natuurlijk wel van essentieel belang dat er goed over kinderen overlegd wordt. Kinderen worden binnen het Domijn dagelijks besproken, er is heel veel overleg, zodat ze goed gevolgd kunnen worden. Hierdoor voelde ik me meteen ook in een warm bad terechtkomen. Je wordt meteen gehoord. Natuurlijk komt niet elk kind bij elk gesprek aan de orde, we spelen in op gebeurtenissen tijdens de dag. Het kan ook zijn dat de kindgesprekken eraan komen. Hier werken we niet met een rapport maar met een kindverslag. Alle kinderen komen hierdoor aan bod bij de gesprekken, we noemen dat dan een crunch.
Er zijn verschillende doorstroommomenten, waarbij kinderen dus door kunnen naar het volgende Domein. Als we als team denken dat een kind klaar is om door te stromen, gaan we in overleg met het kind en de ouders. Als we het samen eens zijn dan gaat dat gebeuren. Zo blijft de betrokkenheid hoog.
Wat me op valt is dat kinderen zich hier thuis voelen. Kinderen trekken hun schoenen uit bij de kapstokken. Niet zozeer om het lokaal netjes te houden. Ze zijn hier geaard en op hun plek, ze voelen zich er goed bij om, net zoals thuis, op hun sokken of sloffen rond te lopen. Kinderen hebben hier zelf een idee voor ingebracht. Net zoals het idee van mijndomijnhond ‘Jimmy’. Als kinderen verdriet hebben kunnen ze naar hem toe gaan, of als ze zin hebben om even te wandelen of knuffelen. Ook dit idee is door de kinderen ingebracht, en ik moet zeggen het werkt heel goed!”

Dat is precies wat ik ook ervaarde toen ik hier binnenliep. Niet alleen oogt het gebouw van buiten als een gewoon woonhuis, eenmaal binnen blijft dit zo. Het kindcentrum biedt continu inkijkjes in andere ruimten. De gangen zijn open, waardoor je over de muurtjes in het  onderliggende Domijn kijkt. Ook de ruimtes zijn open, je loopt door de ene ruimte heen, om weer bij de volgende te komen.
Na afloop loop ik met Sandra nog door een aantal ruimten heen. Wat een rijke leeromgeving biedt dit kindcentrum, met kunst en cultuur én zelfs een eigen sportcampus!
 Ik snap wel dat je hier graag wilt werken!
 
*Domijnen wordt binnen dit concept bewust met een lange ij geschreven. Voortkomend uit MonDomijn. De naam betekent ‘mijn plekje op de wereld’. Binnen het kindcentrum zie je dit terug op bordjes, aanduidingen voor ruimtes etc.
om te bewerken.

Geschreven door: Femke Wetzer- van Gils

Als ik Roxanne Holsheimer tref zie ik een relaxte ontspannen leerkracht. En wanneer we elkaar spreken, blijkt dat dit klopt! Sinds augustus 2017 werkt zij op Dalton Kindcentrum AvontuurRijk in Oirschot.
Werkdruk voelt Roxanne niet: "Ik grap weleens; de minister moet eens met mij komen praten!"

Het maakt mij nieuwsgierig. Wat maakt haar zo ontspannen in haar werk?

“Ik werk in een prachtige omgeving, ik kijk uit op maïsvelden, daar geniet ik elke dag van. Ook het schoolgebouw is  sfeervol en heeft een prachtige speelplaats, dat inspireert!
Ik heb er ook heel bewust voor gekozen om hier ruim 2 jaar geleden te komen werken.
Na elf jaar gewerkt te hebben in het speciaal basisonderwijs, waar ik veel heb geleerd, en ook ben afgestudeerd, vond ik het tijd voor iets anders.
Dat ontstond tijdens mijn bezoeken aan reguliere basisscholen, nadat ik mijn opleiding voor gespecialiseerde leraar en dyslexie had afgerond. Ik begeleidde scholen bij hulpvragen op dit vlak. Terwijl ik daar was, realiseerde ik mij… dit wil ik ook, terug naar de basis, het reguliere onderwijs.
Ik vond het heel spannend om na zoveel jaar een hele andere stap zetten. In het speciaal basisonderwijs leerde ik te kijken naar kansen en niet naar belemmeringen, waardoor ik ook zelf minder last heb van belemmeringen, iedereen heeft talent! En overal kun je van betekenis zijn.
Ik werkte daar in een heel fijn team, de verbondenheid met elkaar was groot. Dat maakte ook als er problemen waren met  leerlingen, er werd bijgesprongen, we deden het écht samen! Na de geboorte van mijn kinderen ben ik parttime gaan werken en ik merkte dat dit voor mij niet ideaal was in dit type onderwijs. Kinderen hebben behoefte aan structuur en de wisseling van leerkracht zorgde dan soms toch voor wat onrust. Maar desondanks had ik het erg naar mijn zin en vond ik het moeilijk om te gaan. Je weet tenslotte wat je hebt….
Na een jaar op een reguliere basisschool te hebben gewerkt, attendeerde een bekende directeur me op een vacature bij stichting SKOBOS. Na een fijn sollicitatiegesprek werd ik dan ook aangenomen bij Dalton Kindcentrum AvontuurRijk. Geweldig!
Oirschot is echt een thuishaven, ik  ben er opgegroeid. Dat maakte het te mooi om waar te zijn! Ik heb echt ook wel eisen gesteld; een vast contract en een LB- schaal, als je goed bent in wat je doet, moet je hierover kunnen spreken en onderhandelen.”

Wat maakt dat je hier met zoveel plezier en ontspanning werkzaam bent?

Roxanne: "Ik begon samen met een aantal collega’s opleiding tot Dalton leraar, een 2- jarige opleiding. Het samen doen werkte erg motiverend!
De kernwaarden van Dalton spreken mij erg aan – verantwoordelijkheid, samenwerking, effectiviteit, zelfstandigheid en reflectie (Bron: Nederlandse Daltonvereniging).
Het werken aan eigenaarschap, het voelen van vrijheid en verantwoordelijkheid, vind ik voor leerlingen belangrijk, maar het levert mij als leerkracht ook veel meer momenten op waarop ik kan doen wat écht nodig en belangrijk is, zoals het werken in kleine groepjes of observeren.
We benoemen en stellen doelen. We praten veel over wáárom je iets leert. Dat zorgt voor motivatie bij leerlingen. Leerlingen kunnen op bepaalde momenten op een dag de vrijheid in gebondenheid krijgen om in andere ruimtes te werken, waardoor de energie en sfeer tijdens de lessen steeds weer anders is. Dat is voor mij als leerkracht ook prettig, die afwisseling. Ik ben geen leider, maar begeleider.
Kinderen krijgen structuur als zij dat nodig hebben, maar worden vrij gelaten als zij dit aan kunnen. Ik hecht zelf ook veel waarde aan vrijheid en ik hou er zelf ook van om ruimte te krijgen. Ik mag mijn eigen pad ook volgen bij ons op school. Ik heb een stuk ambulante tijd gekregen om  lees- en dyslexieonderwijs te verbeteren, samen met een leerteam. Het vertrouwen dat ik dat mag doen, voelt goed. Iedereen heeft iets te brengen in ons team en we weten elkaar steeds beter te vinden. We hebben zelfs een ‘trotsmuur’. Daar hing natuurlijk onlangs ons Dalton-certificaat, maar ik vind dat er nog meer op mag komen te hangen!"

Ralf Burggraaff, directeur: “De manier waarop Roxanne haar werk doet en ook in haar leven staat, is een voorbeeld voor anderen. Zeker wanneer je dit koppelt aan het beroep van leerkracht. Een geweldig beroep! Maar tegelijkertijd een beroep waarbij je door allerlei factoren ooit zou kunnen vergeten waarom je ook alweer juf of meester bent geworden. Roxanne laat in alles steeds zien bij die basis en dus bij zichzelf te kunnen blijven en daarmee met plezier dit geweldige beroep elke dag uit te oefenen. 
Daarnaast ben ik trots op onze werkomgeving en het team. Dat we op AvontuurRijk het met elkaar samen doen, er voor iedereen ruimte is voor ontwikkeling, dat we elkaar zien en dat we gezien worden en dat we daarin gebruik maken van elkaars kwaliteiten, vanuit onze Dalton kernwaarden. En zeg nou zelf, van gelukkige leraren leer je toch het meest!”

Angela Vennix- Vingerhoets, leerkracht en Dalton- coördinator: “Mooi om te zien hoe wij als team ook met en van elkaar leren, net als de kinderen, op onze fijne school!”

Roxanne: "Ik had nooit gedacht dat een overstap maken mij zoveel zou opleveren. Het zorgt ervoor dat je jezelf beter leert kennen, beter weet waar je goed in bent, wat je kunt betekenen voor een school en de leerlingen. Ik kan het iedereen aanraden!”

De sfeer, het team, jouw mogelijkheden om te ontwikkelen, de omgeving maken dat je energie hebt om je werk te doen, klopt dat?

“Jazeker, maar ik geloof echt in mijn eigen kwaliteiten en die van anderen. Hierdoor maak ik ook hele bewuste keuzes.
Door goed te plannen en organiseren, waak ik voor mijn tijd en taken, zodat ik mijn werk af heb. Het proces goed bewaken en niet teveel blijven hangen in onbenulligheden.
Ik deed de opleiding voor een deel tijdens mijn zwangerschapsverlof van mijn derde kindje, dat was best pittig. Maar ik was echt trots op ons, toen we het certificaat in handen hadden!
Daarnaast notuleer ik bijvoorbeeld ook graag, zo blijven we lekker op tempo tijdens een vergadering en kan ik het proces een beetje beïnvloeden.
Ik neem zelden werk mee naar huis, ik voel soms best piekmomenten, maar dat is écht maar even. Het is belangrijk om de taken logisch te verdelen en de taken zo te organiseren en naar je toe te trekken, dat je doet wat jij het beste kunt. Daar hebben anderen ook iets aan!
Ik kan mezelf zijn. Dat helpt, ik hoef mij niet anders voor te doen, dan ik ben. Ik ben Roxanne, punt. Dat draag ik ook echt uit naar  leerlingen.
Zo speel ik graag klarinet, ik vind het belangrijk om mijn passie over te brengen aan hen,  zodat we elkaar leren kennen, en zij mij ook leren kennen als persoon. Ik merk dat het mij enthousiasmeert en de kinderen ook. Het brengt ons dichterbij elkaar.
En het brengt mij dichterbij wat ik graag doe, leerkracht zijn.”

https://avontuurrijk-skobos.nl

Door: Jessica van Strien

We trappen het nieuwe schooljaar af met een gesprek met Marjon van Keersop en Judith Koppens, innovators binnen het PlatOOLab. “De beste innovatieve ideeën voor het onderwijs komen van de leraar. Stichting PlatOO wil deze innovatieve kracht van de leraar stimuleren. Met PlatOOlab creëert PlatOO een plek waar leraren gestimuleerd worden deze ideeën uit te werken en te delen met anderen.” aldus de site van PlatOOlab.
Ik spreek vandaag Marjon en Judith, zij zijn beide enthousiaste leraren én daarnaast als innovators werkzaam binnen PlatOOlab. Marjon: “Dat we beiden voor de klas staan en dus werkzaam zijn op een school maakt dat we ons heel goed kunnen verbinden met de dingen waar leraren tegenaan lopen.”

Judith: “Er kwam een vacature onderwijsinnovatie, die me meteen aansprak. Leraren in hun kracht zetten zodat zij de ruimte krijgen om het onderwijs te maken. Ik solliciteerde, en Marjon ook! Ons bestuur, PlatOO leek het een mooie combinatie om Marjon en mij samen aan het werk te zetten.” Dat bleek een schot in de roos!
“Ons streven is om echt naar de leraar te kijken, waar zit een urgentie, waar zit de wens of waar loop jij nu dagelijks tegenaan en wat zou jij daar nu aan willen veranderen.
We kijken naar de ontwikkeling binnen het proces, product en persoon. Die drie dingen komen aan bod binnen een project. We gaan het gesprek met de leraar aan.
Via het model van design thinking gaan we op zoek naar het achterliggende probleem, de vraag achter de vraag. Want vaak zit er nog een vraag achter die eerste vraag die gesteld wordt. We gaan samen met anderen kijken of we het nog helderder kunnen krijgen. In het onderwijs zijn mensen vaak geneigd om meteen een oplossing te zoeken voor het probleem. Maar daar gaan we juist eerst dieper op in. Vaak kom je dan tot een groter geheel, waar mensen dan graag mee aan de slag gaan. We begeleiden hen dan zo’n 9 maanden tot één jaar,” aldus Judith.

Marjon vult haar aan: “Het idee is dat er aan het eind een onderzoek klaar is, een product of een verbetering in het proces. Het moet echt vernieuwend zijn, een verandering van de huidige situatie doormaken. Het gaat in op samenwerking en moet overdraagbaar zijn op andere collega’s. Collega’s in de breedste zin van het woord, dus directe collega’s, maar liefst PlatOO-breed of zelfs buiten PlatOO. Iets waar een ander ook wat aan heeft. De samenwerking zoeken we op binnen een team, liefst nog buiten het team, maar vooral ook nog buiten de school. Dáár kan de vernieuwing ontstaan.”

Ik vraag Marjon en Judith of er misschien een mooi voorbeeld is van een project, waarin je die fasen zo duidelijk bij de leraar zag terugkomen.
​
“Jazeker! Mooi voorbeeld is het project van Ruurd Bouwman. Zijn idee was: "Ik wil met de kinderen iets doen rondom vloggen / fotografie."  In eerste instantie had hij al bijna zijn product klaar. Een technische handleiding waar de kinderen meteen mee aan de slag konden, het zag er al best mooi uit. Maar toch misten wij iets; er was geen proces geweest. Het was ook moeilijk voor hem om een samenwerkingspartner te vinden. Wij dachten toen aan het Sint Lucas. Zij hadden interesse om studenten in te zetten! Ruurd ontdekte een kant van zichzelf die hij nog niet eerder had gezien. Hij merkte dat hij het superleuk vond om met die doelgroep van studenten te werken, dat was al een hele eyeopener. Maar juist door het gesprek met deze studenten kwam hij erachter dat voor de leerlingen het technische aspect van veel minder belang was. Het ging hen om de inhoud en je een vlog interessant maakt; wanneer kijken mensen er wél naar, wanneer niet. Hij ging met hele andere ogen kijken naar datgene wat hij eerder had gemaakt. Uiteindelijk hebben ze besloten dat studenten naar aanleiding van de gesprekken met hem, in groepjes aan de slag zouden gaan. Zij hebben vervolgens de ideeën aan hem gepitched. Dit gaat Ruurd nu verder oppakken en uitwerken."

"Wij hebben binnenkort een studiedag van PlatOO en hebben hem gevraagd of hij het een en ander toe wilde lichten. Toen gaf hij aan; dat is prima, dan zou ik het heel graag over mijn proces willen hebben. In het begin dacht ik dat ik het al helemaal klaar had, waarom moest ik er nog verder mee werken? Toen kwam ik in de fase dat ik door de bomen het bos niet meer zag. Om vervolgens naar een fase van hele heldere richting te gaan, nu weet ik wat mogelijkheden zijn!”

“Nou daar ben ik nou eens echt trots op”, aldus Marjon, “dat we dát hebben bereikt!
Ruurd heeft er zelfs nog een prijs mee gewonnen omdat het zo’n goed project is geworden. Nu heeft hij dingen voor het project aan kunnen schaffen, dat is natuurlijk helemaal super. Maar dat voor Ruurd het proces zo belangrijk is geworden, dat dáár zijn leerervaring in zit! Dat is toch echt hetgeen wat PlatOOlab de moeite waard maakt!”

Het scholenbestuur PlatOO is initiatiefnemer van PlatOOLab. Op de site van PlatOOlab staat:
‘De ambitie van PlatOO is om consequent te blijven investeren in de kracht van de leraar. Wie de leraar in zijn kracht zet, werkt aan versteviging van de basis van goed onderwijs.’
Zo te horen aan Marjon en Judith zijn ze daar heel goed mee op weg! Ook dit jaar gaan zij zich weer sterk maken voor onderwijsvernieuwing vanuit de leraar. Marjon en Judith blijven zichzelf ook steeds opnieuw uitvinden. Zo werken zij dit jaar samen op Pup-Up werkplekken op de scholen zelf. Zo hopen zij hun zichtbaarheid te vergroten, én weer heel veel leraren te kunnen inspireren!
Wat een mooi werk!



www.platoo.nl

We kijken met veel plezier terug op het afgelopen half jaar Hierwilikwerken.nu. Deze zomer delen we onze inspiratie, opgehaald bij scholen. Meer horen over succesfactoren voor goed werkgeverschap? Neem contact met ons op Jessica van Strien en Femke Wetzer- van Gils.
​

We kijken met veel plezier terug op het afgelopen half jaar Hierwilikwerken.nu. Deze zomer delen we onze inspiratie, opgehaald bij scholen. Meer horen over succesfactoren voor goed werkgeverschap? Neem contact met ons op!

​ Jessica van Strien en Femke Wetzer- van Gils.
​

We kijken met veel plezier terug op het afgelopen half jaar Hierwilikwerken.nu. Deze zomer delen we onze inspiratie, opgehaald bij scholen. Meer horen over succesfactoren voor goed werkgeverschap? Neem contact met ons op!

​ Jessica van Strien en Femke Wetzer- van Gils.